De kerstballen liggen weer op zolder. De kerstkransjes en de oliebollenmix hebben in de supermarkten al plaatsgemaakt voor paaseieren en de schuimkransjes. Maar voor we ons tegoed doen aan al die lekkernijen dient zich een vrij nieuwe feestdag aan: Valentijnsdag! Waar komt dit eigenlijk vandaag? Er doen diverse legendes de ronde op internet.
Zoals deze.
In het Romeinse Rijk van de derde eeuw na Christus zwaaide keizer Claudius II de scepter. Hij stond toen achter de keizerlijke wet dat soldaten uit het leger niet mochten trouwen. Deze ongehuwde soldaten zouden eerder bereid zijn te sterven voor hun keizer dan de gehuwde soldaten. De christelijke priester Sint Valentijn lapte deze wet aan zijn laars. Hij vond dat liefde boven alles ging en heeft vanuit zijn kerkelijke positie veel soldaten in de echt verbonden met hun geliefde. Toen Claudius II daarachter kwam was hij not amused. Sint Valentijn werd gestraft met de doodstraf op 14 februari 270. Het romantische verhaal wil dat Valentijn kort voor zijn dood een briefje schreef aan de slechtziende dochter van de cipier. Daarop stond: “van je Valentijn”. Toen zij dit kreeg, kreeg zij haar zicht weer terug.
Zo is Sint Valentijn op die dag gestorven als martelaar voor de liefde. Op Valentijnsdag.|
Aldus de overleveringen.
Wat de aanleiding ook was, Valentijnsdag is tegenwoordig een gegeven – als je naar de uitgestalde waar kijkt in de winkels. Rode chocoladeharten, truien bedrukt met rode lippen, Valentijnstaartjes, rode rozen… aan alles wordt gedacht.
Maar waar gaat het eigenlijk echt om?
Bij Valentijnsdag gaan mijn gedachten terug naar 1996. Op Valentijnsdag van dat jaar werd een schoolvriendinnetje van mij op 27-jarige leeftijd begraven. En zo’n dag blijft je altijd bij. We waren elkaar allang uit het oog verloren. Onze levens waren toen niet meer met elkaar vervlochten. Al tien jaar niet meer. Maar onze band in de puberjaren was goed geweest.
Haar begrafenis heeft diepe indruk op mij gemaakt. Voor ouders is het moeten begraven van hun kind onbeschrijflijk moeilijk. Het verdriet wat ik zag bij haar ouders was met niets te vergelijken. En haar man….. hij was gebroken, niet in staat zijn dochtertje van 5 jaar te ondersteunen, daar in die koude kerk. Klein meisje, blauwe jurk en blonde paardenstaart. Ik zie je weer voor me. Dan weer ging je zitten, dan weer ging je staan. Je leek het op dat moment allemaal nog niet te begrijpen en wat wil je ook als je nog maar 5 jaar bent! En dan je broertje van pas een half jaar oud. Een baby nog, onwetend dat hij zonder moeder zal opgroeien.
Dat besef komt met de jaren. Het gemis wordt groter. Als het goed is krijgt het wel een plekje. Maar meisje, elk jaar op Valentijnsdag zullen jouw gedachten misschien wel meer bij je moeder zijn dan anders. Want precies op deze dag moest je afscheid nemen van je lieve moeder. Wat doe je op deze dag? Doorgaan met je leven en de gedachte aan die donkere dag van toen het liefst wegstoppen? Of breng je juist op deze dag een bezoekje aan het graf van je moeder? Om stil te staan bij haar leven waar zo abrupt een einde aan kwam. Of heb je thuis een gedachteplek voor haar? En jouw broertje, die zijn moeder zelf nooit heeft gekend, haar alleen maar kent van foto’s en verhalen. Hoe beleeft hij dat?
Valentijnsdag… een dag om te denken aan de liefde in je leven. Of aan de liefde die in je hart voortleeft. En dat heeft niets te maken met rode rozen of chocoladeharten. Voor de één is het een dag met een zwart randje, denkend aan het gemis. En voor de ander een dag om extra te genieten van de liefde. Terwijl een derde het maar onnodige drukte vindt.
Liefde hoort niet bij Valentijnsdag alleen. Liefde is van alle dagen.
Bløf zingt “Alles is liefde”.
En voor wie echt durft te kijken, ziet het elke dag.